Karta zbliżeniowa

W celu kontroli dostępu ewentualnie realizacji innych usług, częstokroć użytkowane są różnego rodzaju karty. Najstarszym i najtańszym typem kart są karty z paskiem magnetycznym, w obecnej chwili dosyć często wypierane przez karty chipowe. Jedne i drugie mają poważną wadę - wymagają kontaktu z urządzeniem dokonującym odczytu. Sporo poręczniejsze w tym względzie są karty zbliżeniowe – dziś tak entuzjastycznie użytkowane w bankowości.

Użycie kart zbliżeniowych umożliwia zdalny odczyt zawartości karty, dzięki czemu nie trzeba jej wkładać do czytnika (jak w przypadku karty chipowej) ewentualnie przeciągać poprzez odpowiednią szczelinę (karty magnetyczne). Oszczędzamy w ten sposób czas np. podczas dokonywania zapłaty.

Karty RFID prócz układu elektronicznego, posiadają antenę nadawczo-odbiorczą, zwykle w formie pętli indukcyjnej. Skaner, za sprawą anteny nadawczej, wytwarza falę elektromagnetyczną, która pobudza pojawienie się siły elektromotorycznej w antenie karty. Ta porcja energii jest nagromadzana w kondensatorze i służy do zasilenia elektroniki karty zbliżeniowej.

Układ elektroniczny karty pobiera energię z kondensatora i generuje odpowiedni sygnał, wysyłając go poprzez antenę karty w chwili, gdy skaner nie nadaje. W tym czasie nasłuchujący czytnik odbiera sygnał i dokonuje przetwarzania informacji z karty.

Poprzez lata plastikowe karty modyfikowały własne przeznaczenie jak i technologię, w której zostały stworzone zwiększając w taki sposób bezpieczeństwo użytkowania.